चांदण्याची अशी ती रात्र...!!

चांदण्याची अशी ती रात्र...!! 
वेळ रात्री साडेअकरा ते बाराची असावी. प्रवास गोवा ते कोल्हापूर. कोल्हापूरला निघण्यासाठी उशीरच झाला. नुकतीच अमावस्याही झाली होती. गोव्यातील उकाड्याने त्रस्त झालेला मी अंबोलीचा घाट लागताच थंडगार हवेने सुखावलो.... 
घाटमाथा जवळ आला होता. वाहनांची वर्दळही कमी होती. कीर्र.... अंधार... कुठेही उजेडाचा लवलेश नाही... माझ्या दुचाकीचाच काय तो उजेड. उगाचच आकाशात लक्ष गेले अन्‌ काय... मला मोह आवरला नाही. मी दुचाकी बाजूला घेतली आणि एका कठड्यावर मस्तपैकी बैठक मारली. गडद अंधारात चांदण्याचाच काय तो प्रकाश... किती मस्त अनुभव होता. चोहोबाजूला चांदण्या आणि चांदण्याच. एकटक पाहत बसलो असता त्या माझ्याजवळ आल्याचा भास झाला. त्याचवेळी व्ही. शांताराम यांच्या जलबिन मछली नृत्यबिन बिजली या चित्रपटातील मुकेश यांनी गायलेले गीत आठवले.... तारों मे सजके... अपने सूरज से... देखो धरती चली मिलने... किती सुंदर शब्द. किती सुंदर कल्पना.... 'जो ना देखे रवी वा देखे कवी' या म्हणीचा प्रत्यय आला.
चांदण्या रातीचा आनंदच काही और... शहरांतील झगमटात चांदण्यांचा आनंद घेण्याचे दिवस गेले. बऱ्याच वर्षांनी मी हा आनंद मनसोक्‍त घेतला. सोबत एखादा सखा किंवा मद्याचा प्याला असता तर आणखी मजा आली असती असे वाटले..... पण चांदण्यांच्या सहवासाने इतका बेधुंद झालो की... मद्याचा विचारच सर्रकन्‌ निघून गेला....